Među tradicionalnim jelima specifičnim od države do države, izdvaja se jedna “tjestasta” poveznica – ramazansko pecivo.
Od somuna, preko ramazanije, lepine, do ćahije i patkice. Mnogo je naziva koji ga krase, a u nastavku se upoznajte s nekima od njih.
Somun je karakterističan za Sarajevo, to je pecivo “s dvije tanke kore” više od 600 godina nezaobilazno je na bh. trpezama, piše TRT Balkan.
Pripremljeno od četiri sastojka – brašna, germe, soli i vode, posuto je neizostavnim čurekotom. Posebnu pažnju privlači šara koja podsjeća na drvenu rešetku koja je bila simbol bosanske kuće.
70-ak kilometara od Sarajeva, u Zenici, ramazansko pecivo nosi drugo ime.
“Mesnatija”, s popunjenom sredinom, premazana jajetom, posuta čurekotom, te ukrašena rezovima, gurmansko je zadovoljstvo svakog postača.
Ovakvim tipom peciva iftari se i u Travniku, ali pod nazivom ramazanija ili pitica.
Patkica je tijesto koje je dio žepačke tradicije više od 200 godina. Izdužena i zavrnuta s dva kraja, kao i u drugim dijelovima Bosne i Hercegovine posuta je čurekotom.
Posebna mekoća i rupice rupice na površini tuzlansku ramazansku lepinju izdvajaju od ostalih.
Sprecifična je po tome što njeno tijesto nadolazi tokom noći, te se još jednom zamijesi prije samog pečenja. Nadolazi na drvenim daskama, a peče se isključivo u krušnoj peći.
Ćahija je pecivo posuto susamom, koje mu daje posebnu aromu, a karakteristično je za sjeverne gradove Crne Gore.
Od obične lepine, ćahija se razlikuje po tankom tijestu koje duže “stoji”, a peče se na temperature između 300 i 320 stepeni.
Pitaljka, posuta čurekotom, ovalnog oblika, s malo dužim krajevima, karateristična je za Sandžak u Srbiji i za Kosovo.
Napravljena od brašna, soli, vode i kvasca, peče se u peći na hrastovom drvetu, isključivo za vrijeme ramazana. Nekada su se pitaljkom gostili imućniji ljudi, a danas je ona dijelom svačijeg iftara.
