Svaka vrsta emocionalnog maltretiranja i ponižavanja čvrsto je povezana sa psihijatrijskim poremećajima kod djece i adolescenata. Psihičko nasilje teško je prepoznati – kako u istraživanjima, tako i u praksi.
Zato su naučnici Medicinskog fakulteta u Leipzigu sproveli i detaljnu studiju o psihološkim efektima koje zlostavljanje, zanemarivanje i emocionalno maltretiranje imaju na djecu i adolescente.
Primjeri emocionalnog maltretiranja su kada roditelji svoju djecu ekstremno ponižavaju, prijete da će ih smjestiti u dom ili ih okrivljuju za sopstvene psihičke probleme, prenosi originalmagazin.
Fizičko nasilje između roditelja koje djeca posmatraju takođe igra ključnu ulogu.
“Rezultati naše studije pokazuju da psihičko zlostavljanje ostavlja teške posledice, teže od svih drugih oblika maltretiranja“, objasnio je autor studije dr Lars White, koji predvodi grupu istraživača na Odjeljenju za dječiju i adolescentsku psihijatriju, psihoterapiju i psihosomatiku u Univerzitetskoj bolnici u Leipzigu.
U studiji je učestovalo 778 djece i adolescenata.
Čak 80 % njih prijavilo je da su iskusili psihičko nasilje, što znači da je ova vrsta nasilja najčešća kod djece.
S tim u vezi, istraživači su dokazali i da od svih formi zlostavljanja, psihičko zlostavljanje ima najjači efekat na psihu djece i adolescenata, čak i u poređenju sa oblicima zlostavljanja kojima se posvećuje više pažnje, kao što je fizičko zlostavljanje.
Kod mlađe djece uzrasta 3 – 8 godina, emocionalno maltretiranje dovelo je prvenstveno do problema u ponašanju, dok kod adolescenata dovodi do depresije i anksioznih poremećaja.
Pored opsežnih intervjua, naučnici su analizirali dosijee iz kancelarija za brigu o mladima.
Ti uzorci pokazali su da je 306 djece i adolescenata iskusilo psihičko maltretiranje, a 472 učesnika nije imalo to iskustvo.
Rezultati sugerišu da je rizik od razvoja mentalnih poremećaja nakon emocionalnog maltretiranja već povećan u ranom i srednjem djetinjstvu, što naglašava potrebu za ranom intervencijom.
Što se tiče svakodnevnog života, psiholog dr White naglašava: “Moramo da edukujemo roditelje tako da češće uzimaju u obzir perspektivu djeteta. Još prije 30 godina opšteprihvaćeno je mišljenje da djecu treba ostaviti da plaču i da ono što dožive u djetinjstvu ionako zaborave. Ali sve više dolazi do potpune promjene u stavovima i razumijevanja da moramo da dopremo do najmlađe djece kada pokazuju teške emocije, kao što su ljutnja ili tuga.”
