Bosna je zemlja prepuna čari…: Na današnji dan preminuo Branko Ćopić

Branko Ćopić rođen je u Hašanima, blizu Bosanske Krupe, 1. januara 1915. godine, a umro je u Beogradu, 26. marta 1984. godine.

Ćopić je bosanskohercegovački književnik.

Osnovnu školu završava u rodnom mjestu, nižu gimnaziju u Bihaću, a učiteljsku školu pohađa u Banjoj Luci i Sarajevu, te je završava u Karlovcu.

Tekst se nastavlja ispod oglasa

Na Filozofskom fakultetu u Beogradu diplomirao je 1940. godine, pedagoško-filozofsku grupu. Prvu priču objavljuje 1928. godine, a prvu pripovijetku 1936.

Djela su mu prevođena na engleski, njemački, francuski i ruski jezik. Ćopić je bio član SANU (Srpske akademije nauka i umjetnosti) i ANUBiH (Akademije nauka i umjetnosti Bosne i Hercegovine).

Neka od njegovih poznatijih dijela su: “Ježeva kuća”, poezija, napisana u Sarajevu 1957., “Ne tuguj bronzana stražo”, napisana 1958. godine, “Partizanske tužne bajke”, priče, napisana u Beogradu 1958., “Priče zanesenog dječaka”, priče, napisana u Beogradu 1960., “Bašta sljezove boje”, zbirka priča napisana 1970., te “Orlovi rano lete”, roman, napisan u Beogradu 1956. godine.

Branko Ćopić je također, dobitnik NIN-ova nagrade za roman “Ne tuguj bronzana stražo”, napisan 1958. godine.

Jedna od Ćopićevih poznatijih pjesama je “Bosna”, koja glasi:

Bosna je zemlja prepuna čari,

Trepeta šuma i bljeska vode,

Brda joj kite gradovi stari,

Nad njima sinji oblaci brode.

Čini se, to je začaran kraj

Kroz koji vilu progoni zmaj.

Duboke gore svečano ćute

U mirnoj sjenci bez ljudskog zova,

Tu medo tapa niz tajne pute,

A obnoć huče premudra sova.

Na proplancima, sve ti se čini,

Igraju vile na mjesečini.

A vjeverice – uz trku mnogu –

repova trista, hiljadu nogu!-

Na glavu Bosnu staviti mogu.

I duh rudarski s punom paradom:

S pijukom, lampom i dugom bradom,

U kristal kucka, kamenje para,

Kroz Bosnu traži rudišta stara,

Pod zemljom brdo gvozdeno buši,

Uz vreli izvor obojke suši.

U gori stijena trepti k'o živa,

Niz nju se voda studena sliva,

Biserom gori najmanja kap.

A već u klancu, blještav k'o srma,

Potok se ruši s kamena strma

I pravi prvi pjenušav slap.

Na kraju – gledaj – rijeka se vije,

Matica brza sredinom bije…